Özerk ve Çok Güzel, Türkiye’nin son 20 yılında ürettiği güncel sanattan bir kesit sunmayı amaçlıyor. Fakat ne didaktik bir sergidir ne de bir antolojik boyutu var. Tersine, son yirmi yılın tarihsel ve toplumsal planda oluşturduğu yapının sanat planında önceden öngörülmesi olanaksız gelişmelere nasıl yol açtığını işaret ediyor bir yanıyla. Öteki yanıyla, Türkiye’de gelişen bu yeni sanatın daha önceki dönemlerde görülen sanatsal ifadeden nerede ve nasıl ayrıldığına, hatta koptuğuna, özgünlüğünü meydana getiren kavramsal çerçevenin özgül niteliklerine ışık tutuyor. Sergi iç içe geçmiş ama birbirinden tamamen farklı modüllerden oluşuyor, her ne kadar iki kata yayılmış bir sergi görüntüsü taşısa da... Üstelik o modüllerin birer kompartman olduğunu da düşünmemek gerekiyor. Aksine, modülleri oluşturan sanatçılar başka modüllerle olan irtibatları nedeniyle, diğer modüllerin içinde de yer alıyor. Bu, son dönemde gelişen bu çok güçlü sanatın ne kadar zengin olduğunu ifade etmenin bir yolu. Daha önce denenmemiş bir yöntemi. Sonuç olarak hayli kompleks, diyalektik, etkileşimli bir sergi var ortada. Küratoryel kurgunun maharetinden çok “özerk ve çok güzel” yeni sanatın gücünden kaynaklanan bir sonuç bu!