Mekan insanın temel sorunsalıdır. Mekansız bir tasavvur olanaksızdır. İnsanın mevcudiyeti mekanla kaimdir. Mekanı dönüştürdüğünde insan kendisini dönüştürür. Mekanı dönüştürmek ise daima bir zihinsel tasavvura tekabül eder. Söz konusu dönüşüm bilincin mekanik dönüşümüyle iç içedir. Mekana yönelik her müdahale ideolojik bir dönüşümü de içerir. Mekan bir var oluş gerçeğidir. İnsanî olan her kurgu mekanla iç içedir ve mekanı aşmak en önemli felsefi sorunlardan biridir. Mekan son kertede kimlik, bellek ve aidiyet demektir. En katmanlı kültürel tartışmalar öyle görünmese dahi mekânsal göndermelerle gerçekleşir. Mekanın soyutlanması varlığın metafizik anlamlarına açılacaktır. Son kertede ise mekan dinamikleri kültürel göndermeleri kapsar. Güncel sanatın sanatsal olduğu kadar politik ve felsefi saiklerle mekanı temel bir kabul olarak ele alması bu sorunun karmaşık yapısından türer. Tabanlıoğlu ve Tümertekin farklı yapılar, farklı coğrafyalar ve farklı kimlik ve aidiyetler içinde kendi yapılarını tasarlar ve kurarken eylem ve fizik ile tasavvur ve soyutlama arasındaki karmaşayı söz konusu ediyor. O karmaşadan lineer ve organik olmayan müdahale edilmiş ama kendi birikimine yaslanmaktan da çekinmeyen bir soyutlama çıkarıyor. Geriye kalan o soyutlamanın gene bir başka mekan içinde sorgulanmasıdır. Her mekan öte/de/ki midir yoksa her mekan burada, şimdi ve mevcut olanı içerir mi?